โอน้อ เมฆตั้งเค้าทางเขาใหญ่ไพรหนา หลั่งลงมาเป็นห่าฝนหล่นลงผืนล่าง
เกิดเป็นธารลำน้อยคอยไหลรวมฮ่วมก่อ ต่อเป็นสายผืนน้ำ..งามแท้ดั่งคำ แท้แหล๊ว
.........................................................................................................................................
หากสิเว้าถึงภูเขาลำเนาไพร สิ่งที่บ่หนีไกลจากความคิดกะคือความงดงามตามธรรมชาติ ชนชาติได๋ฮักษาผืนป่าไว้ได้กะย่อมหนีบ่ไกลจากความเป็นจริง ได้อิงได้แนบแซ่บสุขแน่นอนครับ สำหรับชาติได๋ไถม้างบ่สร้างก่อกะเตรียมนับมื้อรอป่อนคอแพ้แว่ นอนแน่ดั่งคำพี่น้องเอ๋ย
ลงบทความนี่ไว้ให้เห็น เผื่อสิเป็นประโยชน์ หากผู้ได๋โกรธเคียดกะแล้วแต่เนาะ กะแค่สิหวังเพาะความคิดให้จิตเห็นพ้องเผื่อสิมองเห็นผล ป่านี่คือต้นฝนให้คนสุขครับนี่คือความจริงแท้ วีถีการเกษตรย่อมพึ่งพาน้ำตามครรลองหากสิมองลึกๆตรองตรึกดีๆ ผืนป่านับว่ามีคุณอนันต์ เขาสร้างสรรค์แต่สิ่งดีๆให้กับผู้คนครับ มื้อนี่ผมหยุดงานได้มีโอกาสหย่างเลาะ เก็บความทรงจำดีๆเพราะปีหน้ากะสิได้คืนเมือบ้านแล้ว ด้วยเป็นคนที่บ่มักแสงสีเสียงกะเลยเบี่ยงกายหลบขอเข้าซบผืนป่า นำพากล้องโตน้อยหลอยเก็บภาพรายทางครับ
Bukhansan National Park อุทยานแห่งชาติบุคฮันซาน ถือว่าเป็นอุทยานที่ตั้งอยู่ใกล้กรุงโซล เมืองหลวงของประเทศเกาหลีใต้ครับ ตั้งโจดโกดอยู่ทางทิศเหนือของกรุงโซลย่านคังบุก โดยมีพื้นที่กว้างประมาณ78ตารางกิโลเมตรเลยทีเดียว ครอบคลุมพื้นที่กว่าหกอำเภอ มีพันธุ์ไม้กว่าหนึ่งพันสามร้อยสายพันธุ์ ซึ่งถือว่าอุดมสมบูรณ์เติบ เป็นภูเขาหินแกรนิตสูงชันครับ มียอดเขาแบกอุนแดเป็นจุดโฟกัส สูงเถิง836เมตรจากระดับน้ำทะเล เถิงแม้ว่าสิเป็นรองภูเรือ จังหวัดเลยบ้านเฮาที่มีความสูงเถิง1,300เมตร แต่ยอดเขาแบกอุนแดกะเฮ็ดให้ผมแย่ครับ ฮ่า รถบ่สามารถขึ้นไปฮอดต้องปีนตลอด ถือว่าชันในระดับนึงเลย เสื้อเปียกไปหลายรอบย้อนเหงื่อย้อยกะยังหว่า
ผมเดินทางจากที่พักใช้เวลาสองชั่วโมงค่อยมาฮอดจุดนี่ได้ อ้ายทีมงานที่มานำกันเปิดเบิ่งแผนที่แล้วกะเดินรี่นำทางครับ ผมบ่ได้เข้าเส้นใหญ่ที่ไผๆกะเลือกขึ้น ผมเห็นต่างกะหวังสิหย่างทางน้อยๆคอยเก็บรายละเอียดริมทางครับ ต้องยอมรับว่าบ้านขะเจ้ามีภูเขาผืนป่าเกือบเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์ของประเทศ และที่น่ายกย่องกะคือเขาฮักษาไว้ได้ครับ นับว่าทึ่งในสายตาผม แทบทุกจุดของประเทศสิมีพื้นที่สีเขียว มีสวนป่าให้ประชากรหย่างเหล่นรับอากาศสดชื่น คนเกาหลีมักปีนเขา บ่ว่าสิเด็กน้อยคล้อยไปฮอดคนแก่ครับ บ่แปลกที่คนบ้านเขาสุขภาพสิแข็งแรง ขนาดยายอายุหกสิบปีกว่ายังหย่างปีนเขาเสย โอยงึด
มื้อได๋วันหยุดสิได้เห็นภาพแต่ละครอบครัวหย่างหัวหย่างยิ้มพากันมาหย่างเหล่นท่ามกลางธรรมชาติที่เขียวขจี เอิ้นว่าปลูกฝังให้หมั่นแก่นหวงแหนฮักษากันเลยทีเดียวครับ
หย่างนำทางมาเรื่อยๆ สองข้างทางวางขนานเป็นระเบียบครับ คนบ้านขะเจ้ากะมาหย่างปีนเขาเว้าจาพาทีกัน สร้างสัมพันธ์ฉันท์มิตร
พอปานทางเข้าโคกบ้านเฮาเอาโล้ดเนาะ
หย่างมาพ้อดอกไม้ข้างทางครับ
พ้อเห็ดพร้อมหล่ะ โอ้เนาะ นี่คือความงามของธรรมชาติ
ต้นไม้ข้างล่างกับเส้นทางที่มุ่งเดินครับผม
เห็ดอิหยังดอก สีสันสวยงามแต่กลิ่นแทบคลานหนีครับ (กลิ่นบ่งามเลย)
เส้นทางมุ่งสู่ยอดเขา คือทางเข้าโคกบ้านเฮา
เก็บตกรายทางกับความงามของป่า
แปลกตาเสียยิ่ง โอ้เนาะ แบบซี้กะมี
สองดอกนี่คุ้นตา พอปานว่าเห็ดเผิ่งบ้านเฮาครับ
เส้นทางเริ่มวกวน ฝนก็เหมือนตั้งเค้า เอาไงดี
ผมและพี่ทีมงานเลือกเดินออกจากผืนป่า มุ่งหน้าเข้าเมืองแป๊บครับ ฝนเหมือนจะลงเม็ดเสร็จแน่ๆแย่คักๆหากฝนโดนกล้อง กลับไปซื้อถุงกันฝนให้กล้องก่อนหล่ะกัน
เดินกลับออกมาก็ได้ยิ้มร่าเจ้าคูก้าตัวน้อยคอยยิ้มส่งครับ เมื่อได้ถุงกันฝนแล้วก็วนกลับคืน ตื่นตากับสองข้างทาง เห็ดเกิดก่อต่อผืนดินให้ยิลยล
เส้นทางวนขึ้นเรื่อยๆเล่นเอาเหนื่อยหอบครับ อ้ายทีมงานบอกนั่งเซาเหมื่อยก่อน
ส่วนยอดเขาหลักอยู่โน่นเลย โอ๊ววว..ยังห่างไกลอีกเยอะ ไหวบ่น้อหนิ
อ่า ...พ้อบักหล่าน้อยกำลังหลอยกินเห็ดเสย น่าฮักดีครับ
ปีนขึ้นสูงปานได๋กะยังได้เห็นเห็ดอยู่ ตอนนี้เค้าฝนหายไปแล้วครับแต่กะเปียกคือเก่า ย้อนเหงื่อออก
ยิ่สูงยิ่งทึ่ง อึ้งกิมจิ
ปีนขึ้นจุดที่สูง ดูเหมือนใกล้แต่ไกลโข จะสังเกตุเห็นลูกเขากั้นสลับทับแนว อ่อยๆ เหมื่อยแล้ว
ยิ่งสูงก็ยิ่งแปลก เห็ดหยังหนิ
ยิ่งสูงยิ่งชั้น เหงื่อก็กลั่นจนเปียกแฉะ
ลูกอิหยังน้อหนิอยู่เทิงยอดเขา ต๊ะฮักแท้
เห็ดสีสันแปลกตา
เดินต่อกะหวังสิพ้อยอดเขา หย่างวนอ้อมซ้ายอ้อมขวาอยู่ โอ๊ววว ตายๆ
เอ้า...เข้าถึงโขดหิน ได้ยิลยลภาพกว้างขึ้น
นี่คืออุทยานแห่งชาติบุคฮันซานหล่ะครับ
เหลียวเห็นเมืองอยู่เบื้องล่างพุ้น คล้ายแอ่งกะทะแต่ว่าเขาจัดระบบน้ำได้ดีเลยบ่มีปัญหาครับ
ภูเขาล้อมรอบดั่งอยู่ในอ้อมกอดธรรมชาติ
เก็บภาพที่ระทึกให้กับพี่ทีมงานครับ อ้ายซายบอกว่าทริปนี่โหดเติบ หย่างจนขาสิหล่อย(เลาว่า)
ทางเดินยังเลาะชั้นตามลำดับขั้นไปเรื่อยครับ มีบางจุดที่ชันอีหลีกะสิมีบันไดให้เห็นแบบนี่หล่ะ
เห็ดกะยังเกิดอยู่ตลอดตามทางที่หย่างไป หัวใจกะพอได้ยิ้มครับ
ผมหย่างสูงขึ้นไปเรื่อยๆจนฮอดป้อมกำแพง สำหรับ Bukhansan National Park นั้นเป็นพื้นที่ที่มีการเว้าเถิงมาตั้งเเต่ในสมัยของอาณาจักชิลลา เเละได้มีการสร้างป้อมปราการไว้หลายจุดตลอดเเนวเกือบ 8 กิโลเมตร เเถมยังมีวัดวาอารามที่สร้างไว้อีกหลายหม่องครับ เเละมีพระพุทธรูปหินแกะสลัก ประดิษฐานไว้อีกนำ โดยสร้างจากหินเเกรนิตขนาดใหญ่เลยทีเดียว โดยจุดที่นักท่องเที่ยวมักนิยมมาเที่ยวชมอีกจุดกะคือ ป้อมบุคฮันซานซอง ที่มีความเก่าเเก่เเละมีวิวที่สวยงามเป็นอย่างมากอีกด้วย ผมหย่างมาฮอดจุดนี่กะระยะทางแล้วบ่ต่ำกว่าเจ็ดกิโลเมตรครับตั้งแต่เริ่ม ขาเริ่มล้าแน่แต่ยอดเขายังอีกไกล กะเลยตัดสินใจลงข้างล่างนำเสียงกระแสน้ำที่ดังล่อต่อหัวใจ ไปบ่ฮอดเทือหน้าค่อยกลับมาใหม่(คิดในใจ)
เมื่อเดินลงต่ำนำเสียงน้ำ กะเห็นความงามไปอีกแบบครับ
เป็นภาพที่เย้ายวนสายตายิ่งนัก
นี่คือการรักษาต้นไม้อีกแบบครับ กันแนวเจาะเป็นเกราะป้องกันอีกทาง ดีเนาะเขาให้ความสำคัญเติบ
เห็ดกะยังเกิดอยู่แทบทุกหม่อง
หย่างลงมาประมาณสิบกว่านาทีกะมีสายน้ำให้เห็นแล้วครับ ไหลมาจากหลายๆทางโฮมกัน
กลั่นเป็นสายน้ำตกสั่นแหล่ว
คนบ้านเพินกะออกมาหาเหล่น สังเกตุเห็นแล้วกะวินนิดหน่อย คอยเหล่นโทรศัพย์จับบ่วาง ปานอยู่คนละทางคนละหม่องเอาโล้ดเนาะ
ผมผล่ะออกมาหาน้ำกินแก้เหมื่อยก่อนครับ เย็นสดชื่นแฮง
น้ำจากป่าเขาลำเนาไพร เย็นใสสดชื่นยิ่งนัก
สายตาเหลือบไปเห็นเห็ดอีกหล่ะ
คือเห็ดหน้างัวบ้านเฮาคัก
นี่กะว่าแหม่นเห็ดเผิ่งคักๆ
นี่คือความสมบูรณ์ของผืนป่าจั่งได้นำพาสิ่งนี่ครับ
ผมเดินลงมาถึงด้านล่าง มองเห็นยอดเขาขาวตะหง่านอยู่ด้านหลังพุ้น
หูแว่วได้ยินเสียงดนตรีก็เลยปรี่ขึ้นไปดูอีกกิโลกว่าๆ โอยเนาะ ขากะเริ่มหล่อยเลาะหล่อยเลาะ ฮ่า
เห็ดดอกนี่ปานเห็ดน้ำหมากบ้านเฮาคักๆ
เสียงดนตรี ณ ที่นี่ อ้อ เพินมีวัดอยู่นั่นเองครับ
ยกมือไหว้พระแล้วกะผล่ะลงมา กะว่าย้านมันสิค่ำก่อน
ส่วนยอดเขาแบกอุนแดจากจุดนี่ยังเหลืออยู่อีกเกือบสองกิโลเมตร ไว้โอกาสหน้าสิคืนมาแก้โตครับ รับรองบ่พลาด มันสิค่ำแล้วขอเมือคืน
ขากลับ หย่างขนานมากับเส้นทางสายหลักครับ แบบนี่ไคแนเนาะ เบาะๆทริปนี่ 10กิโลเมตรบ่ขาดครับ
เสียงน้ำไหลอยู่ข้างล่างดังแว่ว
บ่แคล้วพ้อเห็ดอีกหล่ะ
ความงามที่ธรรมชาติมอบให้ครับ
ดั่งสายใยสู่สายใจให้คนได้ชื่น นี่คือความงดงามจากผืนป่าที่ให้คุณค่าอนันต์ ขอแค่ฮ่วมกันฮักษา สิ่งที่นำพาย่อมเกิดสุข เกาหลีใต้เป็นประเทศที่รักษาธรรมชาติไว้คงอยู่ ผู้คนให้ความสำคัญ คือผิดกันกับบ้านเฮาแถ่ะ ที่พากันแทะเล็มกิน ไถม้างสร้างประโยชน์ส่วนตนวนรุกคืบ บุกรุกป่า ว่าเจ้าของมีอำนาจกะประกาศศักดาโหยหามาครอบครอง หากบ่ตรองคิดกะมีแต่สิฉิบหายวายวอดถ่อนแหล่วครับ
อีเกียแดง แห่งรัตติกาล
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น