ฝาก-คำจาสัญญาอ้าง ฝากเสียงผ่านม่านลมไหว
ฝาก-หัวใจใส่คำหวาน ผสานลมไปบ่มเกี้ยว
ฝาก-สายเกลียวเทียวไปอ้อน ซ้อนสายใยไปไว้ฮ่วม
ฝาก-ใจสวมกวมฮักล้น ไปวนเกี้ยวเกี่ยวพะไม
โอน้อ เห็นสายลมโน้มดอกไม้ มันไหวอ่อนออนซอนเหลือ เด้น้อ
กลิ่นหอมเจือลอยวน คนทางไกลใจลอยล่อง
คิดเห็นคอนแต่ก่อนเค้า คิดเห็นเงาเจ้าบ่ห่าง
บ่เคยจางทางฮักเอื้อ คอยเจือต้องหล่ะส่องแยง
ฝาก-ลมหนาว ฝากดาวแจ้ง
ฝาก-หัวใจที่ฮักแพง ฝากเถิงแฟนผู้แก้มอุ่น
ฝาก-สายใยไปเกี่ยวหนุน
ฝาก-ลมปรุงกล่อมเกี้ยว ไปเทียวอ้างบ่ต่างเคย
ให้-เจ้าหัวยิ้มเป้ย ให้เอื้อนเอ่ยเขยวาจา
ให้-ผลานั่นว่าควร ให้ลมหวนน้อคืนเค้า
ให้-ความเหงาเล่าลาสิ้น ให้ว่ายิลแดนดินค่า
ให้-กลับมาว่าถิ่นก้ำ บุรีรัมย์บ้านทางถิ่นเฮา เด้อหล่า
ภาพ อิหล่าสาวภูธร
บทผญา อีเกียแดง แห่งรัตติกาล
หล่านางเอ๊ย เขียนเป็นกลอนอักษรแต้ม แย้มส่งตามลมหมอง
จากคนคองหมองความเหงา ฝากลมเบาเจ้าลอยล่อง
ผญาวอนจากดอนบ้าน ฝากเถิงนางคนหมางถิ่น นี่แหล๊ว
ฝากไอดินกลิ่นนาเค้า ฝากลมน้าวฟ้าวส่งคำ
หล่ะ!เจ้าจากนาป๋าอ้ายช้ำ ไปนำเหนี่ยวหล่ะเทียวฝัน
ถิ่มค่าวันผันค่าหมอง ให้กองเทินจนเกินแก้
ถิ่มฮอยแผลให้แก่อ้าย ไปหมายคนที่สมถ่อ
ได้แต่แค้นแหน่นจ่อหล่อ หัวใจฝ่อน้ออ่อนล้า ดั่งคนบ้าย้อนว่าครวญ
คำเอ๊ย อยู่กรุงไกลไผน้อซ้วน บ่หวนถิ่นดินนาดอน แท้น้อ
บ่กลับคอนดอนนาเหงา เจ้าคงลืมอีสานแล้ว
ความฝันแพรวแนวหวังวาด บ่ขาดเหลือคนเจือก่อ ซั้นบ้อ
คงบ่งอน้อคืนเค้า สัญญาเว้าเล่าเปลี่ยนคำ
โอยน้อ ฝากลมหงอยพัดฮอยช้ำ ลมหนาวส่ำไปนำขาน แนเด้อ
หล่ะ!เจ้าเถิงทางหย่างเถิงส
ให้คืนคอนดอนถิ่นก้ำ ย้ำฝากลมไปโน้มเหนี่ยว
คนบ้านดอนนอนใจเปลี่ยว เทียวฝากคำนำเอ่ยอ้าง คืนนาบ้างอย่าห่างเลือน
..........................
ขอบคุณภาพจากอิหล่าสาวภูธรค
ภาพ สาวภูธร
บทผญา @ อีเกียแดง แห่งรัตติกาล
๒๕/๑๑/๒๕๕๙
วีดีโอประกอบภาพลำล่องคิดฮอดบ้าน ภาพโดยอีเกียแดง แห่งรัตติกาล
โอน้อ ฝากเสียงแคนแทนคำอ้าง เถิงคนห่างอยู่ทางไกล
ฝากลมหนาวเล่าทักทาย เถิงทรามวัยผู้ไกลเยิ้น
หล่ะ หนทางเดินมันเขินฮ้าง หรือหนทางมันงามค่อง น้อหล่า
จั่งเงียบหายไปลอยล่อง บ่คืนท้องหล่ะถิ่นเฮา
คำเอ๊ย ข้าวอยู่นาว่าขึ้นเล้า แต่เจ้าบ่หล่ะคืนกลับ น้อ
ทำงานไกลไปไลลับ บ่หวนกลับหล่ะคืนบ้าน
ลืมอีสานบ้านดอนเค้า เจ้าลืมเงาเล่าบ้ออุ่น
ฝากเสียงแคนแทนคำหนุน ฝากคำปรุงกล่อมเกี้ยว ให้นางเลี้ยว อ่วยคืน แนน๊า
@ อีเกียแดง แห่งรัตติกาล
ฝากลมหนาวเล่าทักทาย เถิงทรามวัยผู้ไกลเยิ้น
หล่ะ หนทางเดินมันเขินฮ้าง หรือหนทางมันงามค่อง น้อหล่า
จั่งเงียบหายไปลอยล่อง บ่คืนท้องหล่ะถิ่นเฮา
คำเอ๊ย ข้าวอยู่นาว่าขึ้นเล้า แต่เจ้าบ่หล่ะคืนกลับ น้อ
ทำงานไกลไปไลลับ บ่หวนกลับหล่ะคืนบ้าน
ลืมอีสานบ้านดอนเค้า เจ้าลืมเงาเล่าบ้ออุ่น
ฝากเสียงแคนแทนคำหนุน ฝากคำปรุงกล่อมเกี้ยว ให้นางเลี้ยว อ่วยคืน แนน๊า
@ อีเกียแดง แห่งรัตติกาล
